Tussen Reims en Parijs

Meivakantie 2024. Indira wilde naar Parijs, de stad van de liefde, de Eiffeltoren en het Latijnse Kwartier. Ik wilde naar de champagnestreek. Naar Reims, de stad waar Franse koningen werden gekroond. Indira vond een appartementje met een tweepersoons bed en een slaapbank. Voor een leuk prijsje een volle week in Chateau-Thierry. Nooit van gehoord. Zij ook niet.

‘Waar ligt het ergens?’ wil ik weten. Indira zoekt.

‘Nou, tussen Reims en Parijs. Perfect!’

‘Die vogelshow bij dat kasteel is leuk voor Eland. Boek maar, geen twijfel.’

Voor de Frankische koning Theuderik IV liet Karel Martel in de achtste eeuw een burcht bouwen. Maar het was niet deze stichtingslegende die Indira ontdekte, eenmaal gearriveerd in de Franse pittoreskheid van ons verblijf aan de Rue de Chateau. Chateau-Thierry bleek de geboorteplaats van de beroemde fabeldichter Jean de La Fontaine.

‘Wie?’ vraag ik Indira.

‘Die ken je toch wel?!’

‘Ik heb niet zo hoog gestudeerd als jij hè.’

‘Heb ik ook niet op school gehad. Mijn ouders kochten vroeger heel veel kinderboeken voor ons. Volgens mij heb ik Jean de La Fontaine nog. Van de krekel en de mier. Nee? De raaf en de vos?’

Ik was ondertussen aan de slag gegaan om de intuïtieve keuze van Indira voor deze plek te verwerken en te duiden. Als met Ezeltje-Prik prikte ze de staart van het beest zowat wonderlijk precies in het midden tussen Reims en Parijs. Op de ruïnes van de Castrum Theodorici, de burcht van Theodoriks, op een lange houten schutting prijkten de hoofden van Frankrijks meest formidabele schrijvers en dichters. Bijna bij de poort naar de vogelshow vonden we die van Jean de La Fontaine. Zevenenzeventig jaar nadat de stad door de soldaten van keizer Karel V werd geplunderd, werd hier in 1621 Jean de La Fontaine geboren. Ruim driehonderd jaar later leest Indira als kind de dierenfabels, ontsnapt aan de tijd. En aan mijn aandacht…

Ik telde de combinaties bij elkaar op, zittend op het bankje rond de jonge eik tegenover ons appartementje in de vroege avond. Dierensymbolieken, Eland, verhalen, dat oude dikke boek wat we laatst kregen, ’t Land van Elk.

Na de Eiffeltoren, de kathedraal van Reims, de vogelshow, de ruïnes en de crêpe met Roquefort, zijn we een keer of drie langs het geboortehuis gelopen van de legende. Hij was er niet. Het museum stond in de steigers, net als ons bedrijf dat deze week heel ver weg leek maar in dit land der fabels juist dichterbij de kern kwam. En nu wil ik lezen over Aesopus en Phaedrus en de vertellingen d'animaux weer tot leven wekken, in mezelf. En om Eland ’s avonds voor te lezen. En misschien wel nieuwe fabels te schrijven en te publiceren. Want, zoals Peter Toonen me laatst aan de telefoon voorspelde: “Dieren gaan de wereld redden.”

In dezelfde week dat Stef Bos op de VRT de hoorn van de haak haalt en zijn vader belt, ophangt en zegt “het hoeft allemaal niet waar te zijn”, kan het haast niet waar zijn dat we de krokusvakantie dit jaar vierden tussen de krekel, de mier, de raaf en de vos. Dat een Siberische uil en een Zuid-Afrikaanse buizerd de vogelshow stalen en Eland en de Twijfeltoren nu al klinkt als een tijdloze fabel. 'Als je maar toegang durft te nemen tot je dromen, kun je alles', zegt het bos.