Paradijs van niks

Ik roeptoeterde al maanden hoogmoedig dat ik met onze zoon op reis wilde. Vandaar het oranje busje, dat ik nog geen twee uur na het afscheid van de bosschool voorbij zag komen op Marktplaats. Indira vond dat ik het schromelijk aan het onderschatten was. Het bedrijf, het huishouden en thuisonderwijzer van Eland. Ze had gelijk. En toch wilde ik het niet vooraf bedenken. Ik wilde tegen de lamp lopen zodat ik wist welke lamp ik moest verplaatsen of vervangen. En ik wilde er tijd voor uittrekken. Tijd om te bewegen naar een nieuwe balans. Ik wilde vooral avontuur met mijn zoon. En al dat gezanik en gezeik over leren en ontwikkeling en angst voor achterstanden, een niet aan de orde zijnde sociaal isolement en het bij voorbaat al missen van een aansluiting met het vervolgonderwijs... Dat die Smids niet aan het gezicht van mijn zesjarige zoon ziet dat het een blij kind is dat niks tekort komt. Sterker nog, een kind dat op een zonovergoten maandagmiddag in mei niet bezig moet met een voorgekauwd lesprogramma in een klaslokaal, maar gewoon buiten is en op deze camping van niks iets kan maken wat 'ie zelf wil. 

Ik had opzettelijk een boerencamping uitgezocht zonder peuterpret en andere toeterende poehatoestellen. Een plekje met niks. Een weiland, een toilethok, een brede sloot met wuivende rietkragen, wat voorbij scherende zwaluwen en een vader met zijn zoon. Zodra ik mijn luie stoel heb uitgeklapt en in het zonnetje ga zitten zie ik Eland in mijn ooghoek onderzoekend speurwerk verrichten naar mogelijkheden in dit paradijs van niks. Hij pakt een tentstok, een ongebruikte scheerlijn en een zestal haringen en begint in de opening van de kleptent te bouwen aan een avondvullende circusvoorstelling. Hij speelt en varieert met hoogte, spanning en afstanden en opeens veranderen de tentharingen in zes acrobaten die van een kabelbaan naar beneden roetsjen, salto's maken en de gekste capriolen uithalen. Met een beetje meer fantasie zit ik te kijken naar funniest homevideo's van dikke mensen die een aanloop nemen, de kabelbaan nemen en na twee tellen hun grip verliezen en plat op de buik in een sloot modder kletteren. 

De voorstelling duurt ruim anderhalf uur en voor de vaardigheden vindingrijkheid, zelfsturing, initiatief, verbeeldingskracht, fantasie, verhalen vertellen, bouwen, creativiteit, ruimtelijk inzicht en theater maken geef ik hem als zelfbenoemd thuisonderwijzer een ruim voldoende tot goed. Verder heeft hij iets geleerd over het Normaal Amsterdams Peil, hoe je een zonnebril aan je t-shirt kunnen hangen en hoe je toch door de noodles kunt roeren als papa bestek is vergeten mee te nemen op vakantie (Tip van Eland: een balpen uit elkaar halen of een tentharing). 

Dan wijst 'ie naar boven. Naar de lucht. 

'Zie je weer een krokodil in de wolken?' vraag ik.

'Nee, pap. Een heule grote regenboog!'

De volgende ochtend pakken we de spullen weer in.

'Jullie gaan weer?' merkt boer Smids op. 

'Ja, het blijft bij een nachtje. Ik heb de afspraak verplaatst naar Hoenderloo en dan zijn we al weer op de weg terug naar het noorden.'

'Nou, oké, tot ziens.' Het kwam eruit alsof hij de hoop op een goede toekomst voor mijn kind had opgegeven. 

We rijden naar de plek van mijn afspraak die ik heb verplaatst naar het terras van een vakantiepark ergens in de bossen bij Hoenderloo. Een park met een enorme speeltuin en buitenzwembad met maarliefst drie coole glijbanen voor Eland. Vijf minuten voor het middaguur komen we het water uit en zijn precies op tijd voor mijn zakelijke meeting waar ik allang niet meer tegenop zie. Het perspectief dat precies een etmaal geleden al shuttelend in de tuin veranderde is nu in praktijk gebracht. 

Op het terras bekijken Eland en ik met de makers de proefdruk van het Oerkrachten Orakel. Het eerste kaartendeck dat 't Land van Elk gaat voortbrengen. Eland zit er verveeld bij, wil met papa schommelen. Maar nu mag hij leren dat hij zijn vader ruimte mag geven. Dat doet hij, met net zoveel tegenzin als ik met het potje badminton in de tuin. Hij wacht op het moment dat hij weer aan de beurt is. En dus heb ik een constructieve afspraak waarbij we de laatste aanpassingen kunnen doornemen. In de auto terug naar huis wil hij meteen de lege dummy van het boekje. Na anderhalf uur heeft hij alle lege pagina's gevuld met zijn eigen oerkrachtenspel, inclusief de cover met daarop de stamvader afgebeeld. De stamvader die met een speer in zijn hand de eindeloze ruimte inkijkt en zegt: "Wanneer de oude manieren en systemen vastlopen, zullen de kinderen van Moeder Aarde opstaan en de mensheid herinneren aan de ware betekenis van het leven.”

V.l.n.r.: Jan Pieter Schreur (teksten), ik (creatieproces), Jaap van Ens (vormgeving), Willeke de Wit (afbeeldingen van de kaarten). Op de foto ontbreekt Indira.

Eenmaal thuis lees ik de omschrijving in het boekje. Kaart 17. De regenboog; waar we gisterenmiddag bijna overheen konden lopen en zomaar opeens verscheen. Uit het niks. Hangend boven het paradijs van niks waar tegelijkertijd ook alles was. 

Een situatie wordt vanuit alle perspectieven bekeken. Er ontstaat een brug tussen uitersten, meningen, mensen en volkeren. Het perspectief wat mist om vrede te behalen komt naar boven. In de nieuwe aarde is alles gelijktijdig waar. Maar woorden komen bij iedereen anders binnen. Wanneer je je afstemt op de energie onder de woorden, ontmoet je elkaar in het gevoel. We willen in de kern allemaal hetzelfde. Als woorden je raken doe dan een stapje terug. Voel wat het met jou doet. Check zo nu en dan je aannames, zodat je verwondingen niet een eigen leven gaan leiden. Sta je open om de ander in zijn perceptie te ontvangen? (tekst Jan Pieter Schreur | Oerkrachten Orakel)